Zmagamy się....

Jestem przerażona,niewyspana,nie mogę zebrać myśli.
Próbuję być sobą ale w głowie kłebią się okropności...

Czy tak zaczyna się starość ?

Żabul chory.

On taki wesoły, radosny, witajacy ukochanego pana w drzwiach. Kochający spacery i bieganie po lesie...
Wieczorem poszedł na długi spacer. Rano już nie wstał.

Leży bezwładnie biedaczek i nie może ruszyć tylnymi łapkami,ma blokadę nerwów miednicy.

Pan lekarz nas pociesza, mówi, że nie jest za póżno, że zastrzyki powinny pomóc.

Cris poszarzał, mam wrażenie, że przybyło mu siwych włosów.
Tek ma czerwone od płaczu oczy.
Ja dreptam po domu, robię milion niepotrzebnych rzeczy, byle zająć ręce i umysł.

Żabul nie pije.
Co pół godziny biorę strzykawkę, napełniam wodą, otwieram mu pyszczek i wlewam powoli do gardła.Ma być 20 razy dziennie inaczej się odwodni.

Zastrzyk za zastrzykiem. Żabul, z krótkimi przerwami, przesypia 2 dni.
Jest lepiej.

Wczoraj powoli stanął na nogi. Nie wiem co robić. Dzwonię do naszego weta. Pyta czy możemy przyjechać bo on teraz ma ważny zabieg.

Cris bierze ostrożnie psa, znosi po schodach do samochodu.
Lekarz go bada ostroznie. Mówi, że za szybko go pusciło co może być niebezpieczne.

Żabulowi nie wolno biegać. Mamy go nosić na rękach po schodach, żadnych gwałtownych i szybkich ruchów.

Zjadł michę.

Zaczął sam pić.

Zmagamy się nadal.....